καίπερ τηλικοῦτος ὤν

καί-περ (vgl. πέρ), obwohl, obgleich; gew. mit dem partic. vrbdn; Hom. ungetrennt nur Od. 7, 224 καίπερ πολλὰ παϑόντα; sonst wie auch bei andern Dichtern durch das hervorzuhebende Wort getrennt, τάχα κέν σε καὶ ὀρχηστήν περ ἐόντα ἔγχος ἐμὸν κατέπαυσε, Il. 16, 617. 620 u. öfter; c. partic. auch Pind. N. 6, 6 I. 7, 5; πείϑου γυναιξὶ καίπερ οὐ στέργων ὅμως Aesch. Spt. 694; καίπερ οὐ δύςοργος ὤν Soph. Phil. 377; καίπερ τηλικοῦτος ὤν Plat. Prot. 318 b; selten bei einem bloßen adj., wo man ein partic. ergänzen kann, καὶ ἀϑάνατός περ Od. 5, 73; Ζεύς, καίπερ αὐϑάδης φρενῶν, ἔσται ταπεινός Aesch. Prom. 909; γιγνώσκω σαφῶς, καίπερ σκοτεινός, τήν γε σὴν αὐδὴν ὅμως Soph. O. R. 1326.